Banian zawdzięcza swoją nazwę banianom – handlarzom z Indii, którzy dobijali targów pod drzewem. Należy do rodziny morwowatych (Moraceae) i jest gatunkiem rodzimym z Indii i Sri Lanki. Dla wielu ludzi w Indiach, Himalajach i Chinach drzewo to jest święte, wierzy się, że Budda Siakjamuni osiągnął pod drzewem Bodhi – oświecenie.
Ogromna korona baniana może się jeszcze bardziej rozrosnąć. Legenda głosi, że Aleksander Macedoński mógł schronić się pod drzewem z całym swoim wojskiem. Największy okaz znajduje się w ogrodzie botanicznym w Kalkucie. Około 200 lat temu drzewo zagnieździło się w koronie palmy daktylowej, po czym rozrosło się do baniana o największej koronie na świecie. Jego średnica wynosi aż 131 metrów, a drzewo wspiera ponad 1775 korzeni powietrznych, sięgających od gałęzi po ziemię.
Dwupoziomowy most wiszący – Jingkieng Nongriat – to być może robiący największe wrażenie przykład siły baniana. Khasi, mieszkańcy położonej w północno-wschodnich Indiach miejscowości Nongriat, złączyli korzenie powietrzne drzewa, tworząc z nich most, który wisi nad ogromną przepaścią. Korzenie prowadzono przez ponad 25 lat nieprzerwanie, wzdłuż kawałka liny nad przepaścią, aż do momentu, w którym most był tak mocny, że można go było „wybrukować” kamieniami. Przykłady tego rodzaju mostów z korzeni używane są podobno już od ponad 500 lat.
