Acer cappadocicum (klon kapadocki) pochodzi z Kaukazu, występuje od północnej Turcji po Iran. Na obszarze tym rośnie od poziomu morza do wysokości nawet 2 000 metrów. Pojedyncze okazy klonu kapadockiego można znaleźć w lasach wraz z m.in Carpinus betulus, Fagus orientalis i Quercus castaneifolia. Acer cappadocicum został odkryty w 1831 roku w Górach Tałyskich w Azerbejdżanie przez niemieckiego botanika Carla Antona von Meyera i sprowadzony do Europy w 1838 roku. Gatunek ten może osiągnąć do dwudziestu metrów wysokości i trzydziestu metrów szerokości oraz ma szeroką, jajowatą, półotwartą koronę o szerokości do dwunastu metrów. Dojrzały klon kapadocki ma nisko rozgałęzioną, nieregularną koronę z mnóstwem cienkich gałązek na końcach.
Liść Acer cappadocicum z 5–7 wcięciami i spiczastymi końcami początkowo ma kolor jasnozielony i czerwony, latem zmienia barwę na ciemnozieloną, jesienią zaś na złotożółtą. Pionowe, żółte baldachogrona kwitną w tym samym czasie co pączkujące liście. Po kwitnieniu pojawiają się efektowne bladozielone samary. Kora gałązek i gałęzi jest błyszcząca, jasnozielona z białymi paskami. Gdy drzewo osiągnie trzy lata, zmienia barwę na szaro-brązową z białymi paskami. Młode, szybko rosnące pędy mają czasami białą, woskową warstwę, która zanika pod koniec roku. Nie należy mylić jej z pleśnią.
W przyrodzie Acer cappadocicum rośnie wzdłuż strumieni i na wilgotnych, zacienionych zboczach gór, co wskazuje na preferowanie bogatych w składniki odżywcze, wilgotnych gleb. Ponieważ gatunek ten występuje również na glebach płytkich, suchych i wapiennych, toleruje szeroki zakres warunków. Drzewo jest odporne na wiatr, choć na nieosłoniętym stanowisku może dojść do połamania gałęzi. Acer cappadocicum to wspaniałe drzewo parkowe, które doskonale sprawdza się na przestronnych stanowiskach w dużych ogrodach, parkach, na pasach zieleni i na cmentarzach, gdzie uwydatnia swój atrakcyjny kształt korony i efektowną jesienną barwę. W miejscach uszkodzenia powierzchni struktury korzeni mogą pojawiać się odrosty.
