Fraxinus ornus (jesion mannowy) pochodzi z południowo-wschodniej Europy i Turcji, gdzie rośnie na suchych i odsłoniętych skalistych klifach, w suchych lasach krzewiastych wraz z Amelanchier ovalis, Cotinus coggygria i Quercus pubescens. Po raz pierwszy został opisany w 1753 roku przez szwedzkiego botanika Karola Linneusza. Fraxinus ornus jest małym lub średnim drzewem, ale na ubogich w składniki odżywcze, płytkich, skalistych glebach jest raczej dużym krzewem niż drzewem. Drzewo to może mieć pojedynczy pień, ale występują również charakterystyczne formy wielopniowe. Jesion mannowy ma okrągłą, lekko stożkowatą o nieregularnym kształcie koronę o wysokości i szerokości od 8 do 15 metrów.
Białe, pachnące kwiaty kwitną w wiechach w maju i pięknie pokrywają całe drzewo. Kwiaty Fraxinus ornus dostarczają nektaru owadom, a samo drzewo zapewnia gniazdowanie i schronienie szerokiej gamie ptaków i mniejszych ssaków. Liście są pierzasto złożone z 5–9 listkami, które są matowozielone i lekko błyszczące. Jesienią liście przybierają różne odcienie: od żółtego do karmazynowego lub pomarańczowego. Owoce to samary o długości 2–3 cm, które są roznoszone przez wiatr później w zimie. Kora jest gładka, ma szarawy kolor, a w późniejszym okresie życia łuszczy się małymi płatami.
Fraxinus ornus to drzewo przyszłości. Rośnie na różnych glebach i skałach, od zasadowych do lekko kwaśnych. Po zadomowieniu się nie potrzebuje wody i z łatwością przetrwa najgorętsze miesiące. Nawet wiatr i sól drogowa nie stanowią dla niego problemu. Na żyznych, głębokich glebach może osiągnąć spore rozmiary, jeśli zostanie posadzony w pełnym słońcu, aby nowe pędy mogły dojrzeć i uzyskać piękny jesienny kolor. Jesion mannowy można sadzić w średnich i większych ogrodach i parkach, a także w bardziej wymagających, utwardzonych miejscach, np. na szerokich ulicach i placach. Radzi sobie doskonale nawet na dachach i w pojemnikach.
