Odmiana Fraxinus pennsylvanica ‘Summit’ (jesion pensylwański, odm. ‘Summit’) została odkryta i wprowadzona na rynek w 1957 roku przez Summit Nurseries w Stillwater w USA. W młodości drzewo ma wyprostowaną i symetryczną koronę, która w miarę dojrzewania staje się coraz szersza i osiąga kształt od szeroko owalnego do okrągłego. Prosty pień wnika wysoko w gęsto rozgałęzioną koronę. Fraxinus pennsylvanica ‘Summit’ osiąga ostateczną wysokość od dziesięciu do szesnastu metrów i szerokość od siedmiu do dziesięciu metrów.
Zielone, pączkujące, złożone listowie odmiany ‘Summit’ składa się z błyszczących, lancetowatych liści. Latem liść pozostaje zielony, a wczesną jesienią zmienia barwę na jaskrawożółtą, po czym dość wcześnie opada z drzewa. Fraxinus pennsylvanica ‘Summit’ kwitnie w kwietniu niepozornymi żółtozielonymi kwiatostanami i mimo że najczęściej jest to drzewo żeńskie, nie wydaje nasion. W młodym wieku kora jest gładka i podatna na oparzenia słoneczne, ale w miarę dojrzewania drzewa staje się bardziej żłobkowana i ta tendencja zanika.
Jednolita korona i bardzo wyprostowany pień główny sprawiają, że Fraxinus pennsylvanica ‘Summit’ doskonale sprawdza się w alejach, na pasach zieleni lub przy ulicach, pod warunkiem, że sadzi się go w miejscach częściowo wybrukowanych. Drzewo jest odporne na mgłę solną, silne wiatry i wiatry przybrzeżne, jak również na krótkotrwałe powodzie i (na żyznych glebach) okresy suszy. Ponadto odmiana ‘Summit’ mocno się zakorzenia dzięki głębokiemu korzeniowi palowemu. Dzięki tym cechom drzewo nadaje się do sadzenia na terenach miejskich, ale Fraxinus pennsylvanica ‘Summit’ wyróżnia się swoją piękną jesienną barwą także w parkach i dużych ogrodach. Na podłożu, które nie pozwala drzewu na rozwój korzeni, może ono wbijać się w bruk, dlatego ważne jest zapewnienie podłoża bardzo dobrze dostosowanego do poprawy siedliska drzew. Zaleca się przycinanie w celu kształtowania i przerzedzania, co pozwoli zapewnić dobry rozwój korony na wczesnym etapie.
