Juglans regia (orzech włoski) to drzewo liściaste, prawdopodobnie pochodzące z Azji Środkowej, a później sprowadzone z Azji do obu Ameryk i Europy. Orzech włoski odgrywa od wielu lat istotną rolę w historii ludzkości: jego znaczenie, wysoką wartość i wiele cennych właściwości podkreśla nazwa „regia”, czyli „królewski”. Orzech włoski został opisany botanicznie w 1753 roku przez szwedzkiego botanika Karola Linneusza, ale historycznie jego początki sięgają starożytnej Persji 7000 lat przed narodzeniem Chrystusa. Juglans regia może dorastać do 25 (30) metrów wysokości i szerokości, ze stosunkowo postrzępioną, otwartą, okrągłą koroną. Zwykle ma pojedynczy pień i może dożywać późnego wieku.
Męskie kwiaty i zielone kotki orzecha włoskiego pojawiają się w kwietniu i maju, przed nowymi, czerwonymi liśćmi lub wraz z nimi. Z kwiatów żeńskich powstaje od 1 do 3 orzechów. Orzechy dojrzewają od końca września do października, kiedy zielone łupiny wysychają, brązowieją i pękają. Orzechy są zazwyczaj kuliste i różnią się rozmiarem oraz grubością skórki. Zielone liście są pierzaste, z podłużnymi, lancetowatymi listkami o czystych krawędziach. Liście i łupiny roztaczają przyjemny zapach. Jesienią kolor liści jest żółtobrązowy. Kora młodszych okazów jest jasnoszara i gładka, ale starsze drzewa mają głęboko żłobioną korę.
Juglans regia to wszechstronne drzewo do uprawy zarówno w suchych, jak i mokrych warunkach. Toleruje sezonowe krótkie powodzie i susze przez wiele miesięcy, podczas których gałęzie mogą obumierać. Orzech włoski lubi rosnąć w pełnym słońcu i może być sadzony w prawie każdej glebie. Ze względu na monumentalne korony starych drzew, z prawie poziomymi ciężkimi gałęziami, nadaje się tylko do dużych parków, ogrodów, posiadłości i warunków krajobrazowych, w których jest na to miejsce. Jego opadłe liście zawierają alopatyczne substancje chemiczne, które tłumią konkurencję ze strony innych roślin, więc nadaje się tylko do miejsc, w których nie jest konieczne sadzenie w jego pobliżu innej roślinności.
