Liriodendron tulipifera (tulipanowiec amerykański) należy do rodziny Magnoliaceae. W czasach prehistorycznych występował na bardzo dużym obszarze, później już tylko we Wschodniej Ameryce. Nadal jest to jedna z najważniejszych odmian drewna twardego. W naturze drzewo rośnie na wilgotnych stanowiskach wspólnie z Nyssa sylvatica, Taxodium distichum i Liquidambar styraciflua. Na niższych wzgórzach Appalachów wspólnie z Cornus florida, Acer rubrum, Juglans nigra, Robinia pseudoacacia i Pinus strobus. Jeszcze wyżej rośnie razem z Fraxinus americana, Quercus rubra i Acer saccharum. Drzewa z hodowli nie przekraczają 35 do 40 metrów wysokości i 10 do 15 metrów szerokości. Korona jest otwarta i szeroko owalna, pień jest prosty.
Na starszych Liriodendron tulipifera pojawiają się kwiaty w kształcie tulipanów, które obecne są na drzewie od początku czerwca do prawie końca lipca. Są to piękne kwiaty z żółto-pomarańczowymi środkami, które nie są jednak łatwo zauważalne ze względu na zielone liście zewnętrzne i ponieważ znajdują się wysoko na drzewie. Liście są jasnozielone i mają niebiesko-zielony spód oraz czteroczęściowy charakterystyczny kształt tulipanów. Jesienią pojawiają się przepiękne kolory od jasno- po złoto-żółty, drzewo wspaniale się wtedy prezentuje w każdym parku i (dużym) ogrodzie. Kora wygląda dekoracyjnie, jest bardzo jasnoszara i ma siateczkowate rowki.
W naturze tulipanowiec rośne na podłożach, które pozwalają na głębokie korzenie, bogatych i żyznych oraz piaszczystych, zatrzymujących wilgoć, jednak nie na zatapianych wyspach na rzekach. Starsze drzewa - po około 15 latach – mają głęboki korzeń palowy i są z tego powodu odporne na wiatr i suszę. Drewno Liriodendron tulipifera jest jednak kruche i aby zapobiec łamaniu się gałęzi, dobrze jest sadzić to drzewo na osłoniętych stanowiskach. Najlepiej rośnie na stanowiskach z żyznym, przepuszczalnym podłożem, a na słonecznych najpiękniej przebarwia się jesienią.
