Nyssa sylvatica (błotnia leśna) występuje pierwotnie w południowo-wschodniej Kanadzie i na wschodzie Stanów Zjednoczonych. Gatunek ten rośnie w bardziej suchych częściach bagien, wzdłuż rzek oraz w lepiej odwodnionych, wyżej położonych lasach, m.in. razem z Ostrya virginiana, Cornus florida i Carya ovata. Nyssa sylvatica została wprowadzona w Anglii w 1759 roku przez amerykańskiego dendrologa Humphrey’a Marshalla. Drzewo osiąga około dwudziestu pięciu metrów wysokości i od ośmiu do dwunastu metrów szerokości. Błotnia leśna tworzy dobrze wyciągnięta gałąź główna, ma ona długie, zwisające gałązki i półotwartą, piramidalną lub szeroką i jajowatą koronę.
Nyssa sylvatica najbardziej jest znana ze swojego spektakularnego koloru jesienią. W zależności od rodzaju gleby liście pięknie mienią się różnymi odcieniami czerwieni, pomarańczowo-czerwonego i żółtego. Oprócz szczególnego ubarwienia jesienią, charakterystyczna jest również ciemnoszara, żłobiona kora, która w późniejszym wieku łuszczy się płatami oraz błyszczące, jasnozielone liście. Wiosną pojawiające się liście mają kolor brązowy. Nyssa sylvatica kwitnie w maju, pokrywając się niepozornymi, zielono-żółtymi baldaszkami kwiatowymi, które cieszą się popularnością wśród pszczół i innych owadów, i które dają znany w Ameryce miód tupelo. Pod koniec września na drzewie pojawiają się drobne, efektowne, czarno-niebieskie jagody.
Nyssa sylvatica to piękne drzewo do pasów zieleni, ogrodów, alei i cmentarzy. Ze względu na piękną, żłobioną strukturę kory oraz percepcję drzewa na wysokości wzroku, wielopniowe odmiany tego drzewa mogą stanowić duży atut w parku czy ogrodzie. Nyssa sylvatica nie ma wymagań dotyczących gleby i dobrze znosi wysoki poziom wód gruntowych. Chociaż to silne drzewo preferuje glebę od wilgotnej po mokrą, dobrze znosi jednak znaczną suszę, dzięki czemu gatunek ten bardzo dobrze nadaje się do stosowania w rabatach retencyjnych. Błotnia leśna to także prawdziwa potęga w miejskim klimacie: drzewo toleruje wysokie temperatury i silny mróz. Nyssa sylvatica nie cierpi na łamanie gałęzi, jest też niewrażliwa na szkodniki i choroby.
