Pinus heldreichii (sosna bośniacka) to piękne, wiecznie zielone drzewo iglaste, szeroko rozpowszechnione w wysokich górach Bałkanów i południowych Włoch, rosnące głównie na wapieniu. Zwykle sosny bośniackie są rozproszone na wyższych wysokościach, gdzie zimy są surowe i występują tylko nisko rosnące krzewy. Tutaj mogą wyrosnąć na niesamowite, duże okazy o unikatowym kształcie. Sosny te rosną nawet na stromych i niestabilnych zboczach stożków napływowych, gdzie skrajności wpływają na ich charakterystyczny pokrój. Sosna bośniacka została nazwana na cześć niemieckiego botanika Thomasa von Heldreicha i po raz pierwszy opisana w 1863 roku przez Hermanna Christa, szwajcarskiego prawnika i botanika. W sprzyjających warunkach może dorastać do 20–30 metrów i tworzyć gęstą, wąską stożkowatą koronę o szerokości od 5 do 9 metrów, ale w gorszych warunkach rozwija bardziej krzewiasty charakter i osiąga tylko połowę wysokości.
Gładka, jasnoszara kora Pinus heldreichii u starszych drzew łuszczy się na wielokątne, jasnobiałoszare płaty z głębokimi rowkami. Przypominają one wzory zbroi starożytnych Greków i Rzymian. Białoszare gałęzie pięknie kontrastują z ciemnozielonymi igłami, które zawijają się w kierunku gałęzi. Igły sosny bośniackiej stoją parami, są ciemnozielone, a ich struktura jest sztywna. Cały baldachim jest odporny na obfite opady śniegu. Szyszki żeńskie są fioletowoniebieskie, gdy są młode, a później stają się ciemnobrązowe. Łuski mają małe, spiczaste zęby zakrzywione do tyłu.
Pinus heldreichii to piękne drzewo o wielkiej wartości w obliczu szybko ocieplającego się klimatu. Radzi sobie doskonale w gorących, suchych warunkach i jest całkowicie mrozoodporna, jeśli zostanie posadzona w dobrze przepuszczalnej glebie. Może być pięknym drzewem do większych ogrodów i parków publicznych. Sosna bośniacka nie rośnie szybko, ale jest długowieczna: niektóre okazy mają ponad 1000 lat.
