Pinus strobus

Pinus strobus (sosna Weymouth) rośnie w chłodnych, wilgotnych lasach wschodnich Stanów Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanady wraz z m.in. Acer rubrum i Betula alleghaniensis. W tak zwanych Virgin forests sosny Weymouth osiągały wysokość do sześćdziesięciu metrów, ale wycinano je ze względu na ich cenne, jasne drewno. W 1605 roku drzewo ozdobne zostało sprowadzone do Anglii przez odkrywcę George’a Weymoutha. Młode drzewa mają wąską koronę, która z wiekiem przybiera szeroki piramidalny, spłaszczony kształt z poziomym rozgałęzieniem. Pinus strobus posiada prosty pień, a w uprawie osiąga wysokość od piętnastu do dwudziestu pięciu metrów i szerokość od ośmiu do dwunastu metrów.

Niebiesko-zielone i bardzo miękkie niczym pędzel igły sosny Weymouth są ułożone w pęczki po pięć. Pachnące igły utrzymują się na drzewie od dwóch do trzech lat. W maju Pinus strobus wytwarza niepozorne żółte męskie i fioletowoczerwone żeńskie kwiaty, zebrane w grupy. Następnie pojawiają się brązowe szyszki o długości do dwudziestu centymetrów, lekko zakrzywione i pokryte białymi kroplami żywicy. Szyszki powstają nawet na młodych drzewach i otwierają się w drugim roku po kwitnieniu. Młode okazy Pinus strobus mają gładką, szarozieloną korę, która wraz z wiekiem pnia staje się ciemniejsza i przybiera szarobrązowy odcień. Kora ma długie, głębokie bruzdy.

W przyrodzie sosna Weymouth rośnie głównie samotnie na wilgotnych obszarach leśnych, ale można ją również znaleźć w dużych grupach w bardziej suchym, wymagającym klimacie. Drzewo zaliczane jest do gatunku pionierskiego w pełnym słońcu, ale jego ostateczny rozmiar wskazuje, że występuje również w lasach klimaksowych. Pinus strobus dobrze czuje się na stanowisku częściowo zacienionym, jest odporna na zanieczyszczenia powietrza i bardzo wytrzymała. Rozwija się na wielu typach gleb pod warunkiem, że są one dobrze przepuszczalne. Ze względu na swój ostateczny rozmiar Pinus strobus można sadzić wyłącznie w parkach i dużych ogrodach, gdzie będzie się elegancko prezentować.