Quercus bicolor (dąb dwubarwny) należy do grupy white oaks, w przyrodzie występuje na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych, gdzie rośnie nad brzegami rzek i na bagnach. Drzewo rośnie tam razem z Nyssa sylvatica, Acer rubrum i Carya ovata, może dorastać do 38 metrów wysokości. W uprawie wysokość ogranicza się do dwudziestu metrów, drzewo ma półotwartą koronę o kształcie od szeroko owalnego po okrągły. Imponującym miejscem, gdzie zastosowano Quercus bicolor, sadząc czterysta okazów wokół elementów wodnych, jest 9/11 Memorial w Nowym Jorku.
Skórzasty, odwrotnie jajowaty liści Quercus bicolor początkowo jest brązowawy, latem zmienia się w ciemnozielony i ma biały, filcowy spód. Różnica kolorów między górną i dolną częścią liścia wyjaśnia nazwę gatunku bicolor, czyli dwubarwny. Jesienią liście mają kolor od żółtego do pomarańczowo-żółtego, a czasami nawet fioletowo-czerwonego, w zależności od stanowiska. Dąb dwubarwny ma bardzo atrakcyjną, brązowo-szarą korę, która złuszcza się płatami i długimi paskami. Na przełomie kwietnia i maja dąb dwubarwny kwitnie. Męskie, wiszące, zielono-żółte bazie nadają kolor drzewu, ale nie są jakoś wyraźnie widoczne. Po kwitnieniu pojawiają się drobne zielono-brązowe żołędzie. Quercus bicolor jest ekologicznie cenny, jako roślina stanowiąca pożywienie dla pszczół, motyli, ptaków i małych ssaków.
Quercus bicolor idealnie nadaje się do alei i skwerów w warunkach typowo miejskich, ponieważ utwardzona nawierzchnia, sól drogowa i okresy suszy nie stanowią problemu dla tego drzewa. Ze względu jednak na swoje naturalne miejsce występowania w przejściowo zalanych lasach, jest ono również doskonałym gatunkiem dla ogrodów retencyjnych i stref ekologicznych. Dąb dwubarwny może osiągać bardzo duże rozmiary, dlatego w mniejszym stopniu nadaje się do sadzenia w wąskich uliczkach. Quercus bicolor najlepiej rozwija się na stanowiskach od słonecznych po lekko zacienione i na glebie kwaśnej. Źle znosi gleby mocno wapienne, które powodują u niego chlorozę.