Quercus frainetto (dąb węgierski) jest drzewem szeroko rozpowszechnionym na Bałkanach, w północno-zachodniej Turcji i niektórych częściach Włoch. Dąb węgierski zwykle dominuje wraz z Quercus cerris w koronach rozległych lasów liściastych na niższych wysokościach na głębokich, kwaśnych glebach. Quercus frainetto to duże drzewo o wysokości od 25 do 30 metrów i szerokości 20 metrów. Rozwija ozdobną, okrągłą koronę na pojedynczym pniu, dzięki czemu jest bardzo cennym źródłem drewna na terenach swego naturalnego występowania. Jako drzewo pionierskie ten młody, szybko rosnący gatunek ma wyprostowane gałęzie, które później zwisają. Jest używany również jako las odroślowy, gdzie tworzy charakterystyczne okazy wielopniowe.
Dąb węgierski kwitnie małymi, zielonymi kotkami, które pojawiają się w maju, jednocześnie z pączkowaniem nowych, jasnozielonych liści. Później liście stają się ciemnozielone głęboko klapowane, wysoce dekoracyjne, a w październiku ponownie stają się żółte i rdzawobrązowe. Czasami pozostają na drzewie aż do wiosny. Kora Quercus frainetto jest szarobrązowa z głębokimi pęknięciami. Żołędzie są małe, zaokrąglone i z puchatą główką. Stanowią one pożywienie dla ptaków i małych ssaków. Wszelkiego rodzaju grzyby i owady również znajdują siedlisko w korze i gałęziach tego drzewa.
W parkach i większych ogrodach, gdzie jest miejsce na tak monumentalne drzewo, Quercus frainetto stanowi wspaniałą ozdobę. Dąb węgierski należy sadzić na glebach suchych (gdzie może się głęboko zakorzenić) i kwaśnych lub bardzo kwaśnych. Utwardzone powierzchnie i zanieczyszczenie powietrza oraz, do pewnego stopnia, sól drogowa nie stanowią problemu dla tego dębu i dlatego może on być dobrze wykorzystywany w miastach w ciepłych mikroklimatach – w miejscach, gdzie żołędzie nie powodują uciążliwości. Problemem mogą być powodzie i gleby wapienne. W przeszłości drzewo to było często szczepione na Quercus robur, ale istnieje bardzo wysokie prawdopodobieństwo opóźnionej niezgodności.
