Quercus imbricaria (dąb dachówkowaty) występuje w przyrodzie we wschodniej i środkowej części Stanów Zjednoczonych. Drzewo rośnie w tamtejszych lasach wzdłuż rzek, razem z m.in. Celtis occidentalis i Maclura pomifera. Dąb dachówkowaty został odkryty w 1786 roku przez Johna Frasera, szkockiego botanika na usługach rosyjskiej carycy Katarzyny Wielkiej. Nazwa dachówkowaty odnosi się do dachówek wykonanych z drewna tego drzewa przez pierwszych osadników. Quercus imbricaria to wolno rosnący dąb, osiągający wysokość do dwudziestu metrów o wyraźnym pniu głównym. W młodym wieku drzewo ma piramidalną, półotwartą koronę, która później staje się owalna bądź okrągła i ma maksymalnie osiemnaście metrów szerokości.
Quercus imbricaria kwitnie w maju, pokrywając się wiszącymi, żółto-złotymi baziami. Po kwitnieniu pojawiają się brązowe, efektowne żołędzie. Liście są drobne i błyszczące, ciemnozielone, ale zwykle nie są rozpoznawane jako liście dębu. W przeciwieństwie do wielu innych dębów, owalne liście dębu dachówkowego nie są klapowane, ale mają gładkie brzegi o lekko falistej krawędzi. Jesienią ciemnozielone liście pięknie zmieniają kolor – stają się od brązowo-żółtych po czerwono-pomarańczowe i pozostają one na drzewie aż do późnej zimy. Quercus imbricaria jest gatunkiem cennym pod względem ekologicznym.
Dąb dachówkowaty najchętniej rośnie w pełnym słońcu; preferuje gleby wilgotne, ale dobrze przepuszczalne i kwaśne, choć drzewo rośnie również na glebach lekko zasadowych i suchych. Gorące lata w Europie kontynentalnej sprzyjają dobremu wzrostowi drzewa. Jeśli drzewo dobrze się ukorzeni, to dobrze znosi również wilgotne stanowiska i krótkotrwałe powodzie, co sprawia, że gatunek ten jest z pewnością przydatny w ogrodach retencyjnych. Dąb dachówkowaty nie lubi utwardzonej i zamkniętej nawierzchni. Quercus imbricaria to szczególnie piękne drzewo do ogrodów, parków, terenów zielonych i alei, chociaż z pewnością możliwe jest również sadzenie go na skwerach po odpowiednim przygotowaniu podłoża.
