Quercus macrocarpa (dąb wielkoowocowy) należy do grupy white oaks i został w 1811 roku odkryty w Ameryce i nazwany przez francuskiego botanika André Michaux będącego w służbie cesarza Ludwika XVI. Dąb wielkoowocowy ma największy w przyrodzie zasięg ze wszystkich dębów północnoamerykańskich, rośnie najbardziej na północy i stąd jest najbardziej odporną odmianą dębu. Drzewo występuje w lasach, między innymi wraz z Ostrya virginiana, Tilia americana i Fraxinus pennsylvanica. Ze względu na szeroki obszar występowania Quercus macrocarpa rośnie w bardzo zróżnicowanych miejscach – na brzegach rzek i na terenach zalewowych, gdzie może osiągnąć wysokość do pięćdziesięciu metrów. Ponadto dąb wielkoowocowy można znaleźć na suchych sawannach, gdzie drzewo staje się drzewem wielopiennym o wysokości zaledwie pięciu metrów. W uprawie Quercus macrocarpa dorasta do 25 metrów wysokości, a jego otwarta, okrągła korona o ciężkich gałęziach rozwija się w późniejszym okresie życia.
Nazwa macrocarpa, wielkoowocowa, odnosi się do dużych żołędzi i szupinek, dlatego dąb ten jest natychmiast rozpoznawalny. Liście skórzaste, odwrotnie jajowate, od średnich po duże, są ciemnozielone z zielono-szarym spodem; jesienią przebarwiają się na brązowo-żółty kolor, pod względem koloru i kształtu przypominają liście Quercus bicolor. Młode pędy, pąki i spód liści są delikatnie owłosione. Na gałązkach w wieku od trzech do czterech lat pojawiają się korkowe paski, które sprawiają, że dąb wielkoowocowy ma wspaniałą, zimową sylwetkę. Quercus macrocarpa ma grubą i żłobioną szarą korę, łuszczącą się długimi kawałkami.
Quercus macrocarpa doskonale sprawdza się jako efektowne drzewo parkowe. Odmiana ta jest wyraźnie mniej wrażliwa na sól drogową niż inne dęby i dlatego z pewnością można ją stosować również na rozległych terenach zielonych i w alejach. Jako gatunek pionierski, dąb wielkoowocowy jest dość odporny na suszę, wiatr i słońce, dobrze znosi także krótkie okresy wilgoci. Quercus macrocarpa nie rośnie w cieniu; do uzyskania optymalnego wzrostu wymaga nasłonecznionego stanowiska na bardziej suchej i kwaśnej glebie.
