Quercus pubescens (dąb omszony) jest jednym z najczęściej spotykanych gatunków drzew na południe od Dunaju i dominuje w lasach śródziemnomorskich i południowo-wschodniej Europy. Jego pierwotne siedlisko rozciąga się od północnej Hiszpanii po Kaukaz. Gatunek po raz pierwszy opisał w 1796 roku w południowej Francji niemiecki botanik Carl Ludwig Willdenow. W krajach śródziemnomorskich dąb omszony ma dużą wartość dzięki symbiozie z truflami, które wyrastają na korzeniach drzewa. Quercus pubescens rośnie również w północnej Europie jako piękne, duże drzewo, które nie osiąga wprawdzie wysokości dwudziestu metrów, ale udaje mu się dorosnąć do od dwunastu do szesnastu metrów. Dąb omszony ma szerokie, jajowate, półprzezroczyste korony o kapryśnie wyrastających konarach.
Z końcem kwietnia i początkiem maja Quercus pubescens kwitnie interesującymi, zwisającymi złotożółtymi kotkami. Typowe klapowate liście dębu są zielone, a jesienią przebarwiają się na żółto. Nazwa dąb omszony odwołuje się do omszałego owłosienia pąków, jednorocznych gałązek, i młodych liści. Jesienią końce gałęzi zdobią grona długich, cienkich żołędzi, które stanowią pożywienie dla ptaków i małych ssaków. Podobna do korka, głęboko chropowata kora dobrze chroni drzewo przed upałem.
Quercus pubescens w naturze rośnie razem z gatunkami takimi jak m.in. Quercus ilex, Fraxinus ornus, Ostrya carpinifolia i Celtis. Dąb omszony rośnie chętnie na słonecznych, ciepłych stanowiskach, bogatych w wapno i wilgotnych zboczach gór, jednak nie ma wielkich wymagań glebowych i można go szeroko stosować. Drzewo daje sobie radę z suszą, upałem, wiatrem, zanieczyszczeniami powietrza i solą rozsypywaną zimą, dlatego doskonale nadaje się do nasadzeń w miastach. Quercus pubescens ujawnia podobieństwo do nierosnącego w miastach Quercus robur i doskonale zastępuje dąb szypułkowy w miejscach, w których ten sobie nie radzi.
